‘Getverdemme!’ Ik ben zojuist in een diepe plas gestapt en het water gutst aan alle kanten mijn schoen binnen. Diep verontwaardigd en met soppende sokken loop ik verder naar het station met één van mijn klasgenoten. We hadden vandaag een kort dagje op school, dus ik ben lekker op tijd thuis. Omdat we onze trein toch niet meer halen, doen we rustig aan. Aangekomen op het station blijkt dit een slecht idee. De trein rijdt voor onze neus weg. We lopen de trap naar ‘ons’ perron voorbij en gaan naar de HEMA en de Etos. Ik wil sowieso nog even een cadeautje halen voor mijn vriend. We spreken elk jaar af dat we elkaar niets geven met Sinterklaas, maar tot nu toe heeft hij zich daar nog niet aan gehouden. Na een teleurstellend bezoek aan beide winkels stap ik de trein in met slechts een kaartje in mijn tas. Ik heb genoeg cadeautjes gezien: een krans van belletjes, een pakket met douchegel en parfum van Christina Aguilera erin en een mooie donkerblauwe colsjaal. Allemaal een beetje lullig voor een man van bijna dertig.
Ik stap de bus uit tegenover mijn huis. In plaats van rechtsaf te slaan naar het zandpaadje naast de sloot ga ik linksaf, de weg over naar het winkelcentrum. Onderweg naar huis had ik me al bedacht dat ik vanavond gewoon iets extra lekkers ga koken. Flesje wijn en een filmpje erbij en ons heerlijk avondje is compleet. Bij de Blokker haal ik onderzetters in de vorm van een hartje en een grappig tasje om een wijnfles in te doen, in de supermarkt verse pasta met pittige saus. Nog een bakje gehakt en ik kan naar huis. De regen komt met bakken uit de lucht, dus ik moet thuis eerst douchen voordat ik op de bank plof. Kan ik meteen mijn voeten weer opwarmen. Door het water in mijn sokken zijn mijn tenen zo koud geworden dat ik ze amper kan bewegen. Ik steek vanuit het winkelcentrum de weg weer over, loop over het zandpad en via de parkeerplaats naar huis en check als ik binnen ben ook nog even de post. Ha fijn, mijn Grazia is er. Ik neem het tijdschrift mee naar de badkamer en laat het bad vollopen. Niet te warm, anders prikt mijn voet zo als ik erin stap.
Na mijn overheerlijke, toch net iets te warme, bad zit ik in mijn badjas en onder een dekentje op de bank. Een kop thee in de ene hand, afstandsbediening in de andere en een grommende kat op schoot. Grommend ja, dat komt door het weer. Hagel slaat hard tegen het raam en de wind is stormachtig te noemen op deze herfstige donderdag in december. Vogels haasten zich naar een veilige schuilplaats, boomtoppen schudden zo hard heen en weer dat ik bang ben dat ze afknappen. Buiten is niemand te zien, op een sporadisch passerende auto na. De lucht kleurt paars wanneer een felle bliksemschicht zijn weg zoekt door het dichte wolkendek. Direct daarop klinkt een knallende, krakende donder waarvan ik huiver. Zo één uit een horrorfilm, vlak voordat de jonge vrouw die heel toevallig alleen thuis is, wordt aangevallen door een monster of één of andere freak die nooit heeft kunnen omgaan met het feit dat zijn vriendin hem verliet. Ik grinnik. Het maakt niet uit waar ik ben of wat ik aan het doen ben, er hoeft maar een herinnering aan een enge film boven te komen of ik ben al bang. Bijvoorbeeld als ik onder de douche sta en ik denk aan de film IT met die enge clown die uit doucheputjes komt. Of als ik door een bos loop en Ramon roept: ‘Don’t go into the long grass’. Dit werd ook in Jurassic Park geroepen vlak voordat een groep stropers werd aangevallen door een horde dinosaurussen. Niet zo aardig van hem natuurlijk, maar ja: Boys will be boys. En ik kan ook niet van hem verwachten dat hij rekening houdt met dingen die ik eng vind, dan kan vriendlief net zo goed stil in een hoekje blijven zitten. Liever geen donker hoekje, dan schrik ik zo als ik hem zie. Een therapeut zou zeggen dat ik angsten heb, ik noem mezelf gewoon een schijthak, chicken shit of één van die andere woorden die aangeven dat iemand snel schrikt. Ik houd wel van die adrenalinestoot door je lichaam als je je het laplazerus schrikt. Het houdt je leven spannend en je gedachten op scherp. Leven zonder angst? Mij niet gezien!
Geschreven tijdens de minor 'Storytelling'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten