Gewoon gelukkig

Ergens in een steegje, in een klein huis met een rood dak, woont Marja. In dat huisje heeft zij een ruimte waar een draaischijf staat en waar, in de hoek van de kamer, verschillende soorten klei liggen. Marja is namelijk pottenbakster. Ze is ook lesbisch. Een pot die potten bakt dus. Deze kunstenares, want zo wordt ze graag genoemd, ziet er nogal excentriek uit. Ze heeft rood, pluizig haar dat ze vaak in een staart draagt. Ze wil natuurlijk niet dat er haren in de klei komen. Aan haar voeten draagt ze sandalen, hoe koud het ook is. In de winter doet ze gewoon sokken aan, die dikke van wol. Haar benen zijn gehuld in een vale, veel te grote spijkerbroek met slijtplekken op de knieën. Op haar schouders rust een al net zo veel te grote trui van felgroene wol. Marja houdt van wol, het kriebelt lekker op haar huid. Als je naar haar handen kijkt, zou je denken dat ze in een loods werkt. Vingers ruw van het vele werken met klei, haar nagels donkerder dan die van een mijnwerker.

                In dat huis woont ook Hetty, zij is manager bij een bank. Ze verdient veel geld en kleedt zich er ook naar. Haar kast hangt vol met dure mantelpakjes en aan haar voeten pronkt altijd een paar Louboutins, Jimmy Choos of Dolce & Gabbanas met hakken van tenminste tien centimeter. Haar kapsel ziet er altijd netjes verzorgd uit, in een knotje, stevig vastgezet met speldjes en haarlak. Ook als ze thuiskomt van haar werk blijft het knotje in. Wel verruilt ze haar schoenen voor kittige slofjes en haar mantelpakje voor een stylish huispak.

Hetty en Marja zijn getrouwd, al bijna drie jaar. Het beslissen wie wat droeg, was geen enkel probleem: Hetty de jurk, Marja het pak. Het liefst was de pottenbakster getrouwd in haar favoriete spijkerbroek met één van haar kriebelige wollen truien, maar hier was Hetty het niet mee eens. Er moest een maatpak komen, zo één van een kleermaker. Marja had urenlang op een verhoging moeten staan, terwijl een overactieve, bijna huppelende man haar maten opnam, stoffen ophaalde en weer wegbracht en haar een aantal keer vervelend stak met zijn naald, telkens haastig gevolgd door een verontschuldigend ‘sorry’. Aan het einde van de middag was ze zo prikkelbaar dat ze uit woede een stuk klei van haar draaitafel af mepte toen ze het niet kon vormen naar het beeld dat ze in gedachten had. De zompige hoop ‘klaaierige troep’, zoals Hetty het wel eens noemt, vloog met een smakkend geluid tegen de muur, die toch al niet meer wit was, en Marja’s woede verdween.

‘Als ik geen geld meer verdien met pottenbakken, kan ik altijd nog cursussen in angermanagement geven.’ Marja grinnikt om haar eigen gedachten. Ach, die arme kleermaker kon er ook niets aan doen. Ze had ook wel nors gereageerd toen hij vroeg of ze voor haar man kwam.

Hun trouwdag was er één als uit een sprookje. Het was een prachtige lentedag in mei, niet te warm, niet te koud. Marja droeg haar pak, een glanzende witte met een lichtblauw overhemd. Ze droeg geen stropdas. De plechtigheid vond plaats in een adembenemende tuin met allerlei soorten bloemen en meerdere vijvers. Terwijl Marjan op Hetty wachtte onder het prieeltje waar ze hun geloften zouden afleggen, vlogen er vlinders om haar heen en de vogels floten alsof het de eerste zonnige dag was sinds een jarenlange gure winter.

                ‘You are the sunshine of my life. That’s why I’ll always stay around.’ Stevie Wonder’s stem kondigt Hetty aan. Ze komt aanlopen in een strakke witte jurk met zwarovski kristallen op het bovenlijfje. Haar glimlach is zo breed dat die haar hoofd rond zou gaan als ze geen oren had. Verder weet Marja weinig van de bruiloft, alleen dat eerste moment dat ze ‘haar’ Hetty zag.

Nu, in hun kleine huis in het steegje, houden ze nog net zo veel, zo niet meer van elkaar. Natuurlijk, Marja en Hetty hebben wel eens ruzie, Hetty noemt het ‘meningsverschillen’, maar ze denken er niet aan om elkaar te verlaten. De wekelijkse uitstapjes naar Den Haag, waar de ouders van Marja wonen, en de picknicks in het Stinspark houden hun relatie levendig.

                Hebben Marja en Hetty dan nooit problemen? Ook niet met hun voorkeur voor hetzelfde geslacht? Nee, ze zijn gewoon gelukkig.

Geschreven tijdens de minor 'Storytelling'.